Transardennaise deel 2

Gemotiveerd door de mooie herinneringen aan de Transardennaise deel 1 met doortrapte voetzolen, blaren gewikkeld in tape, zwemmend in het zweet, wachtte ik de nieuwsbrief van Hiking Advisor op om me zo snel mogelijk in te schrijven voor het befaamde deel 2. Want tegenwoordig worden er wachtlijsten aangelegd om eens goed te mogen afzien met gids Debbie. Haar versie van de Transardense loopt van Mützenich tot Bouillon. In twee vierdaagse bivaktochten maakten we de tocht van een dikke 200km af.

Dag 1: La Roche-en-Ardenne – Champlon

20km, 490m stijgen

Met 17 dappere wandelaars starten we in La Roche. Nog geen kwartier later trekken we recht omhoog het bos in zonder pad, een Debbieke doen heet dat dan. Het opwarmertje wordt al meteen beloond met een mooi uitzicht op de Ourthe. Even kruisen er verdacht veel wandelaars ons pad, we schieten ons een zijweggetje in en laten de dagjestoeristen weer achter. We picknicken in de schaduw waar ik met plezier de droge-wraps-eters jaloers maak met m’n laatste ontdekking uit de Albert Heijn: dé wrapssaus in plastieken tube. Met m’n versgebakken havermoutkoekjes maak ik iedereen zonder saus dan weer gelukkig, ideale caloriebommetjes voor op tocht! We wandelen verder tussen de velden met vrolijke gele brem in bloei, onder een bakkende zon.

Een hele familie everzwijnen kruist ons pad en wat later cirkelt een rode wouw boven ons hoofd (weer iets bijgeleerd, met dank aan Lissa de biologe van de groep). De eerste slachtoffers van blaren vallen reeds in de vroege namiddag. Debbie moet ondertussen wel professioneel compeed- en tapeplakster zijn. Na de pauze alleen nog bos. Normaal ben ik niet aan bossen, maar in deze tropische temperaturen zijn ze meer dan welkom. We planten ons tenten neer langs het water. Er vormen zich twee kampen, linker oever en rechter oever. Ides, de veteraan van de groep, experimenteert met brandalcohol en zet het bos net niet in brand, al glimlachend. We maken de oversteek naar de andere oever voor een gezellige avond met als (onbeantwoorde) vraag van de avond: zijn coca-bladeren effectief tegen hoogteziekte? Of toch maar pillen pakken? Het wordt een hevige discussie tussen dokter Inge en de coca-bladeren eters. Gezien ik nog zo hoog niet ben geweest en ook begot niet weet hoe coca-bladeren eruit zien of smaken, zet ik mij gezellig naast Heidi op een boomstam om proefondervindelijk te weten te komen hoe sterk die is. Niet zo sterk dus. Ik weet niet hoe het zit met het onderzoek naar de effectiviteit van anti-muggenrollers maar Inge, kunnen we het daar de volgende keer over hebben? Ik sta vol van de muggenbeten.

Dag 2: Champlon – Mirwart

28,5km / 545m stijgen

Om 7u komt de wekdienst langs. Ik mag m’n eerste havermout-melkpoederpapje uittesten. Vrij waterig, blijkt dat ik het verkeerde melkpoeder gekocht heb. We vertrekken al taterend door het bos tot we bij een bord komen met de vraag alsjeblieft stil te zijn voor ‘onze grote wilde zoogdieren’. We zetten ons tocht verder al fluisterend. Onze grote vrienden komen we jammer genoeg niet tegen. 

Zo nu en dan toont onze gids haar plannen op de kaart. En dan zie je daar een pad stoppen, maar lopen haar plannen door en een cm verder start weer een ander pad… Op een van die plaatsen waar het pad stopt leert Debbie ons ‘schieten’ naar het andere pad. Ik laat me enthousiast weg schieten onder de prikkeldraad, over de beek en door een stukje moeras tot bij de boom. ’t Maakt je tocht wel avontuurlijker, zo al schietend door de Ardennen trekken. 

Delphine en ik poseren aan de Col da la Blanche Virée, een col langs asvaltweg aangegeven door een bord naast prachtige betonnen straatverlichtingspaal, maar we hebben hem toch maar mooi gehaald, op een hoogte van maar liefst 427m, woehoew. Rond een beetje voor 17u zijn we bij de boer in Mirwart, die ons naar z’n veld zou leiden. De bestelling voor het plaatselijke bier wordt opgenomen en de waterzakken en flessen worden bijgevuld. Enkele plooiers gooien hun rugzak in de auto van de boer en Debbie geeft er helemaal de brui aan en rijdt mee met de boer naar het veld. Ik neem de kaart over en leidt de groep fier als een gieter langs het juiste pad (dat altijd rechtdoor liep) voor de laatste kilometer naar de bivakplaats. Iets minder fier struikel ik over een putje, met een gat in de knie als gevolg. Gelukkig is er topmama Inge die naast kennis van coca-bladeren ook weet wat gedaan bij lompe stoten. Een doktersbezoekje en zeven draadjes later zit ik weer bij de bende. 

Dag 3: Mirwart – Opont

32,5km / 775m stijgen

’s Ochtends met de bak en lege bierflesjes terug naar Mirwart, zo zijn ze wel bij HA.

We maken een klein ommetje naar een mooi kasteel voor de groepsfoto, waarop het kasteel volledig verdwijnt achter de groep. We wandelen door prachtig loofbos en zien nog net een everzwijn ons pad in galop kruisen. Tegen 11u komen we aan in het boekendorp Redu, waar de bakker onze bestellingen heeft klaarliggen. De verse appelflap gaat vlotjes binnen, het stokbrood dan weer iets minder. Die wraps zijn echt lekker, met sausje hé. We pauzeren met de voetjes in de rivier. Lissa wijst me erop dat die mooie blauwe libellen eigenlijk waterjuffers zijn, die laatsten hebben 4 symmetrische vleugels en libellen 2×2 verschillende afmetingen, aja!

Er worden om ter best steentjes gekeild terwijl we een voor een langsgaan bij boekhoudster Debbie voor de afrekening van de bakker. We trekken verder langs weilanden met schatjes van kalfjes. In Opont aangekomen is het de boerin die ons met haar hondje naar de bivakweide loodst. Gezien haar sletskes en de grootte van het beestje verwachten we haar veld om de hoek, maar zowel madam als hond worden onderschat. Ze stapt stevig door tot we uiteindelijk al ver buiten Opont gedropt worden op een prachtige weide. Jammer dat de helft van het team nog in de rij staat aan te schuiven in de koeienstal om water bij te tanken. Debbie loopt terug om de rest te gaan halen. 

Dag 4: Opont – Bouillon

20km / 475m stijgen

Deze keer kraait de haan ons al om 6u wakker zodat we zeker tijdig in Bouillon zouden geraken. We breken de boel af met een prachtige zonsopgang op de achtergrond.

Ik plak zowat de helft van Thijs z’n doosje compeed op m’n voeten, waarvoor dank. Dag 1 en 2 dacht ik nog dat mijn trailrunners die ik voor de eerste keer aan heb om te wandelen, dé oplossing zouden zijn voor al m’n blaren. Helaas, we zoeken verder naar trucjes om de blaren te vermijden, terwijl ik me alvast voorneem een volgende keer toch eens compeed mee te nemen op tocht. De vermoeidheid slaat wat toe. Luidop dromen over ijscoupes wordt niet door iedereen geapprecieerd in moeilijkere tijden… Dan maar dromen in stilte. In Bouillon slepen we ons nog 116 trappen omhoog op de uitkijktoren om daar beloond te worden met een prachtig zicht op onze eindbestemming. De laatste afdaling is er mij te veel aan, ik ga stilletjes liedjes zingen van miserie achteraan in de rij. 

Gelukkig als een klein kind, bestel ik m’n ijsje. 

 

Besluit

Een prachtige 4 daagse doorheen een heel gevarieerd terrein van velden, loofbossen, naaldbossen en kleine gezellige dorpjes, inclusief tunnel onder de autostrade door met een groep van 17 heel verschillende, fijne mensen waarvan we met z’n zevenen fier kunnen zeggen dat we de Ardennen in twee vierdaagsen helemaal doorgevlogen zijn!